drolapia

Ενα «αλλιώτικο» κορίτσι, που σιχαίνεται τα φιλιά

Το βραβευμένο στη Βενετία «Αttenberg» της Αθηνάς-Ραχήλ Τσαγγάρη ανταγωνίζεται στις αίθουσες άλλες εννέα νέες ταινίες

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ | Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Δείτε το slideshow

Σταματήστε το slideshow

1 από 7

ATTENBERG

Το «Αttenberg», το οποίο η σκηνοθέτις Αθηνά-Ραχήλ Τσαγγάρη χαρακτηρίζει «σύγχρονο αστικό western» και τιμήθηκε με το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο τελευταίο Φεστιβάλ Βενετίας, είναι το πολυσχιδές πορτρέτο μιας κοπέλας ( Αριάν Λαμπέντ - η βραβευθείσα) με πολλές ανησυχίες και άλλες τόσες ιδιαιτερότητες. Ζει ήσυχα με τον καρκινοπαθή αρχιτέκτονα πατέρα της ( Βαγγέλης Μουρίκης ) σε μια παραθαλάσσια βιομηχανική κωμόπολη, τα Ασπρα Σπίτια Βοιωτίας. Ακούει Suicide, σιχαίνεται τα φιλιά γιατί... έχουν σάλια, αποκαλεί το πέος πιστόνι και δημιουργεί λέξεις όπως «πουτσιές». Της αρέσουν παράξενα πράγματα, όπως το να περπατά με τη φίλη της ( Ευαγγελία Ράντου ) σαν ζώο ή να ξύνει φύλλα κάκτων και με τους χυμούς να αλείφει τα χέρια του πατέρα της. Το κορίτσι κάνει το δικό του, όποτε εκείνο θέλει. Δεν ξέρει όμως τι σημαίνει ζωή χωρίς πατέρα. Και αυτό ακριβώς είναι που ο πατέρας προσπαθεί να την πείσει να μάθει.

Η σχέση των δύο αυτών ανθρώπων είναι περισσότερο φιλική παρά πατέρα- κόρης. Από εκεί αναδύεται τόσο το σεναριακό ενδιαφέρον του «Αttenberg» όσο και η βαθιά μελαγχολία του. Οποτε ο πατέρας ανοίγεται, αναδεικνύεται η πολιτική θέση της ταινίας. Αναφέρεται στον μικροαστικό παροξυσμό, στην Ελλάδα-βιομηχανική αποικία κτισμένη πάνω σε στάνες, στην επανάσταση που «νομίζαμε ότι κάναμε», σε έναν κόσμο χωρίς μέλλον.

Ιδιόμορφη ταινία, κάπως εσωστρεφής, αλλά αυτό ακριβώς είναι που την κάνει τόσο αξιόλογη. Οσο για τον αισθητικό κόσμο της, θυμίζει αρκετά εκείνον του «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου, ο οποίος μάλιστα κρατά εδώ έναν μικρό ρόλο.

Με την «Ποίηση» («Ρoetry», Νότια Κορέα, 2010) ο σκηνοθέτης Τσανγκ Ντογκ Λι επιχειρεί κάτι ιδιαίτερο και τελικά αξιοθαύμαστο. Συγχωνεύει το φρικαλέο γεγονός μιας αυτοκτονίας με τον κόσμο της ποίησης, της φαντασίας και του στοχασμού. Στο επίκεντρο των γεγονότων βρίσκεται μια ηλικιωμένη κυρία ( Γιουν Γιούνχι ) που φροντίζει ανήμπορους υπερήλικες. Είναι συγκαταβατική, δυναμική, έξυπνη. Το μόνο πρόβλημά της είναι ότι ξεχνά πια λέξεις. Η νόσος Αλτσχάιμερ την ωθεί στην ενασχόληση με την ποίηση. Μια διαφυγή ανθρώπινη από την οποία αντλείται η ποίηση της ίδιας της ταινίας, την ώρα που το δεύτερο επίπεδο στο φόντο είναι εντελώς διαφορετικό. Ολα δείχνουν ότι ο εγγονός της γιαγιάς είναι μπλεγμένος σε μια υπόθεση βιασμού. Εδώ η ηρωίδα θα πρέπει να πάρει θέση. Θα δεχθεί να παίξει το παιχνίδι της συγκάλυψης;

Ο φακός του Λι Τσαγκ Ντονγκ καταγράφει την ιστορία με μια σχεδόν λυτρωτική ηρεμία, αποσπώντας σπουδαία ερμηνεία από τη Γιουν Γιούνχι.

Ο Ράσελ πήρε τ΄ όπλο του

Ο Λίαμ Νίσον (αριστερά) δίνει οδηγίες στον Ράσελ Κρόου στη δραματική περιπέτεια «Οι επόμενες τρεις μέρες»

Στο κοινωνικό θρίλερ του Πολ Χάγκις «Οι επόμενες τρεις μέρες» («Τhe next three days», ΗΠΑ, 2010) ο Ράσελ Κρόου υποδύεται τον σύζυγο μιας καταδίκου ( Ελίζαμπεθ Μπανκς ) ο οποίος όταν βλέπει ότι η αποφυλάκισή της είναι ανέφικτη διά της νομίμου οδού, αποφασίζει να οργανώσει την απόδρασή της. Μέσα από ασπρόμαυρα φλας μπακ που δίνουν με το σταγονόμετρο στοιχεία από τη βραδιά του φόνου, το φιλμ κινείται έξυπνα στη σκιά της αμφιβολίας. Ωστόσο, το πάθος του συζύγου για αυτήν είναι τόσο έντονο που δικαιολογεί την ακραία συμπεριφορά του. Χωρίς να είναι το θρίλερ που θα θυμόμαστε εφ΄ όρου ζωής, υπηρετεί σωστά το είδος της και προσφέρει καλή αστυνομικού τύπου ψυχαγωγία. Μπόνους η σύντομη εμφάνιση του Λίαμ Νίσον στον ρόλο του πρώην καταδίκου ο οποίος έχει εντρυφήσει στις αποδράσεις και προσφέρει στον Κρόου πολύτιμες συμβουλές.

Σε ένα δέντροη λύτρωση

Η Σαρλότ Γκενσμπούργκ είναι θαυμάσια στο «εναλλακτικό» «Δέντρο που ψιθύριζε»

Μεταφυσική και ρεαλισμός συγχωνεύονται και φτιάχνουν ένα όμορφο, συγκινητικό σύνολο στο «Δέντρο που ψιθύριζε» («Τhe tree», 2010, Αυστραλία) της Τζούλι Μπερτοτσέλι, μια ακόμη «εναλλακτική» ταινία για αυτή την εβδομάδα. Η Σαρλότ Γκενσμπούργκ, η οποία πλέον έχει εξελιχθεί σε σπουδαία ηθοποιό, υποδύεται τη μητέρα τεσσάρων παιδιών που θα δει τον κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια της όταν ο νεότατος και υγιέστατος σύζυγός της πεθαίνει ξαφνικά.

Η οικογένεια ζει σε ένα τεράστιο σπίτι στην αυστραλέζικη ύπαιθρο, δίπλα στο οποίο κατοικεί επί αιώνες ένα τεράστιο δέντρο. Από εκεί ένα από τα παιδιά, η Σιμόν, το μοναδικό κορίτσι ( Μοργκάνα Ντέιβις ), θα αρχίσει να επικοινωνεί με τον πατέρα της. Το δέντρο είναι η πηγή της ζωής. Και η ουσία αυτής της ταινίας που, παρά τη δυσάρεστη ατμόσφαιρά της, κρύβει υπέρτατη αισιοδοξία, βρίσκεται στην ιδέα ότι η επαφή με τη φύση φέρνει τη θεραπεία της ψυχής. Εξαιρετική η μικρή Μοργκάνα Ντέιβις: παίζει σαν ώριμη ηθοποιός.

Η αλήθεια και το θρίλερ

Ο Ράιαν Γκόσλινγκ και η Κίρστεν Ντανστ σε σκηνή από τη «Μοιραία σχέση»

Εμπνευσμένη από την ιστορία του Ρόμπερτ Ντερστ, γόνου πλούσιας οικογένειας ο οποίος, αν και ύποπτος, δεν δικάστηκε ποτέ για τον φόνο της συζύγου του το 1982, η «Μοιραία σχέση» («Αll good things», ΗΠΑ, 2010) του Αντριου Τζαρέκι ξεχωρίζει για την αριστοτεχνική μείξη γεγονότων- μυθοπλασίας αλλά και για την ερμηνεία του Ράιαν Γκόσλινγκ. Ως σκηνοθέτης ο Τζαρέκι είναι γνωστός από το ντοκυμαντέρ «Συλλαμβάνοντας τους Φρίντμαν», μια έρευνα-μαμούθ γύρω από την «υπόθεση Φρίντμαν» που συγκλόνισε την αμερικανική κοινή γνώμη. Εν προκειμένω, διεξήγαγε μια πολυετή έρευνα για τις υποθέσεις που αφορούν τον Ρόμπερτ Ντερστ. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να υιοθετήσει μεν την ιστορία και ταυτόχρονα να την απογυμνώσει φτιάχνοντας ένα χορταστικό θρίλερ ψυχαγωγίας, με έμφαση στο βασικό εργαλείο του, τον Γκόσλινγκ.

Το χρονικό συνεχίζεται Το «Χρονικό της Νάρνια: Ο Ταξιδιώτης της Αυγής» («The Chronicles of Narnia: The Voyage of the Dawn Treader», ΗΠΑ, 2010) του Μάικλ Απτεντ είναι η ταινία της κινηματογραφικής «σειράς» διασκευών των επτά μυθιστορημάτων του Κ. Σ. Λιούις.
Δράκοι, νάνοι, χαμένοι πολεμιστές, μοιραίες αναμετρήσεις σε μυστηριώδη νησιά, σε μοιραίες αναμετρήσεις με μαγικά πλάσματα και απειλητικούς εχθρούς, σε ένα χορταστικό έπος καταιγιστικής δράσης που θα εκτιμήσουν τα παιδιά. Θυμίζω ότι τα βιβλία του Λούις εκδόθηκαν ανάμεσα στα 1950 και 1956, έχουν πουλήσει πάνω από 100 εκατομμύρια αντίτυπα και έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 50 γλώσσες.
Προβάλλονται επίσης
«Show bitch» (Ελλάδα, 2010) του Νίκου Ζερβού. Ο Λευτέρης Πανταζής, ο Πασχάλης και ο Κώστας Γκουσγκούνης είναι μερικά από τα πρόσωπα του τελευταίου σεξο- αλαλαλούμ που φέρει την σφραγίδα του βαρόνου των ελληνικών trash movies, Νίκου Ζερβού.
«Goal 3» (Γερμανία, 2009) του Αντριου Μόραχαν. Τρίτο μέρος της κινηματογραφικής σειράς ποδοσφαιρικών ταινιών «Goal», που παρακολουθεί την πορεία ενός μεξικανού μπαλαδόρου (Κούνο Μπέκερ) στα γήπεδα της Ευρώπης. Τα προκριματικά του Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκονται αυτή την φορά στο φόντο της ιστορίας και αστέρια του ποδοσφαίρου όπως ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ο Ντέιβιντ Μπέκαμ και ο Ρουντ Βαν Ιλστερόι κάνουν περάσματα.
«Οι περιπέτειες του Σάμμυ: Το μυστικό πέρασμα» («Sammy’s adventures the secret passage», ΗΠΑ, 2010) του Μπεν Στάσεν. Οι φωνές των Γιώργου Καπουτζίδη, Γιώργου Λιανιού και Λίνας Σακκά είναι ορισμένες από εκείνες που χρησιμοποιήθηκαν στην μεταγλώττιση της ταινίας κινουμένων σχεδίων, που αναφέρονται στα κατορθώματα μιας χειλώνας και πολύ σκληρό καβούκι
Αξιολόγηση
Attenberg: 3, Το δέντρο που ψιθύριζε: 3, Επιζώντας με τους απέθαντους: 2, Οι επόμενες τρεις μέρες: 2, Ποίηση: 3, Μοιραία σχέση: 3, Το χρονικό της Νάρνια: Ο Ταξιδιώτης της Αυγής: 2, Τροπική ασθένεια:1, Οι περιπέτειες του Σάμμυ: Το μυστικό πέρασμα: _, Show bitch: _,
0: κακή – 1: μέτρια, 2: ενδιαφέρουσα, 3: καλή, 4: πολύ καλή, 5: εξαιρετική, _: χωρίς άποψη              πηγη        Το ΒΗΜΑ