Ευρώ
Το ξένο νόμισμα
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ | Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010 Σχολιάζοντας χθες ο διευθύνων σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας κ. Απ. Ταμβακάκης στα όσα υποστήριξε ο διάσημος οικονομολόγος Νούριελ Ρουμπίνι περί εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ προκειμένου η ελληνική οικονομία να γίνει πιο ανταγωνιστική υποτιμώντας το νόμισμά της και δίνοντας έτσι σήμα στις αγορές ότι μπορεί να αποπληρώσει το χρέος της, αναρωτήθηκε «πού ήταν το συγκριτικό πλεονέκτημα της Ελλάδας όταν είχαμε τη δραχμή;».
Πράγματι, η Ελλάδα στο παρελθόν, όσο διέθετε δικό της νόμισμα, είχε χρησιμοποιήσει επανειλημμένως το όπλο της υποτίμησης προκειμένου να γίνουν ανταγωνιστικότερα τα ελληνικά προϊόντα και ο ελληνικός τουρισμός. Όμως, η ανάπτυξη που θα οδηγούσε σε μείωση του δημόσιου χρέους δεν ήλθε ποτέ. Αλλά ούτε και τα ελληνικά προϊόντα διέπρεψαν στο εξωτερικό.
Η ελληνική οικονομία ήταν πάντα πληθωριστική. Όταν τα νούμερα δεν έβγαιναν, ο παραγωγός, ο βιοτέχνης, ο βιομήχανος δεν έφτιαχναν καινούρια, πιο ελκυστικά προϊόντα ούτε άνοιγαν νέες αγορές. Απλώς «έριχναν» μια αύξηση στις τιμές και κάλυπταν τα ανοίγματά τους.
Από κοντά και το Δημόσιο, όταν οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ διαμαρτύρονταν ότι δεν βγαίνουν, όλο και κάποιες αυξήσεις, επιδόματα ή προνόμια εισέπρατταν από τους πολιτικούς. Και όταν ο κόμπος έφτανε και πάλι στο χτένι, οι εκάστοτε κυβερνήσεις άφηναν το νόμισμα να υποτιμηθεί _λιγότερο ή περισσότερο_ και φτου από την αρχή.
Το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε με καινοτόμα προϊόντα, αναδιάρθρωση της παραγωγής ή με αύξηση της παραγωγικότητας πάνω από την αύξηση των μισθών, τρόπους με τους οποίους έλυσαν το ζήτημα άλλες χώρες όπως π.χ. η Δανία και η Φινλανδία.
Το ίδιο εξακολούθησε να συμβαίνει και με την είσοδο στο ευρώ παρά τις επισημάνσεις ότι αργά ή γρήγορα θα χτυπούσαμε τοίχο. Ετσι, φθάσαμε στο σημείο της βίαιης προσαρμογής με αποτέλεσμα το ευρώ να φαντάζει σήμερα σαν ξένο νόμισμα.
gpapai@dolnet.gr
Πράγματι, η Ελλάδα στο παρελθόν, όσο διέθετε δικό της νόμισμα, είχε χρησιμοποιήσει επανειλημμένως το όπλο της υποτίμησης προκειμένου να γίνουν ανταγωνιστικότερα τα ελληνικά προϊόντα και ο ελληνικός τουρισμός. Όμως, η ανάπτυξη που θα οδηγούσε σε μείωση του δημόσιου χρέους δεν ήλθε ποτέ. Αλλά ούτε και τα ελληνικά προϊόντα διέπρεψαν στο εξωτερικό.
Η ελληνική οικονομία ήταν πάντα πληθωριστική. Όταν τα νούμερα δεν έβγαιναν, ο παραγωγός, ο βιοτέχνης, ο βιομήχανος δεν έφτιαχναν καινούρια, πιο ελκυστικά προϊόντα ούτε άνοιγαν νέες αγορές. Απλώς «έριχναν» μια αύξηση στις τιμές και κάλυπταν τα ανοίγματά τους.
Από κοντά και το Δημόσιο, όταν οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ διαμαρτύρονταν ότι δεν βγαίνουν, όλο και κάποιες αυξήσεις, επιδόματα ή προνόμια εισέπρατταν από τους πολιτικούς. Και όταν ο κόμπος έφτανε και πάλι στο χτένι, οι εκάστοτε κυβερνήσεις άφηναν το νόμισμα να υποτιμηθεί _λιγότερο ή περισσότερο_ και φτου από την αρχή.
Το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε με καινοτόμα προϊόντα, αναδιάρθρωση της παραγωγής ή με αύξηση της παραγωγικότητας πάνω από την αύξηση των μισθών, τρόπους με τους οποίους έλυσαν το ζήτημα άλλες χώρες όπως π.χ. η Δανία και η Φινλανδία.
Το ίδιο εξακολούθησε να συμβαίνει και με την είσοδο στο ευρώ παρά τις επισημάνσεις ότι αργά ή γρήγορα θα χτυπούσαμε τοίχο. Ετσι, φθάσαμε στο σημείο της βίαιης προσαρμογής με αποτέλεσμα το ευρώ να φαντάζει σήμερα σαν ξένο νόμισμα.
gpapai@dolnet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου